Η εξόρμηση πραγματοποιήθηκε στις 20-22 Απριλίου στα πλαίσια ολοκλήρωσης του 1ου χάρτη ορειβατικού σκι του Ολύμπου της χαρτογραφικής εταιρίας ROUTE maps.
Στις 6:00 ο πρωί της Παρασκευής 20 Απριλίου ξεκινήσαμε από την Πέτρα Ολύμπου αποφασισμένοι να ανεβούμε στο Οροπέδιο και την επόμενη να ερευνήσουμε μια δύσκολη και περίπλοκη κατάβαση στη βόρεια πλευρά. Το βουνό μας θύμισε για άλλη μια φορά ότι τις αποφάσεις κατά κύριο λόγο τις παίρνει αυτό, και όχι εμείς. Αντικρίζοντας τις βόρειες ορθοπλαγιές του Μύτικα και τα Μεγάλα Καζάνια, από όπου ονειρευόμασταν μία σχετικά απλή ανάβαση, διαπιστώσαμε ότι το χιόνι ήταν πολύ λιγότερο από αυτό που περιμέναμε.
Αλλάξαμε λοιπόν τα σχέδια και ξεκινήσαμε την ανάβαση από το Ξερολάκκι, ίσως την πιο κλασσική διαδρομή για ορειβατικό σκι που επιλέγουν οι περισσότεροι για να φτάσουν μέχρι το καταφύγιο ανάγκης Χρηστάκη και το Σκολιό.
Στις 7:15 είχαμε ήδη πάρει την ανηφόρα και η ημέρα προβλέπονταν ότι θα ήταν πολύ ζεστή.
Τα πρώτα μέτρα τα διανύσαμε με τα πόδια, έπειτα φορέσαμε τα σκι και σε 2,5 ώρες περίπου φτάσαμε στη Μεγάλη Γούρνα και είδαμε από μακριά το καταφύγιο Χρηστάκη θαμμένο στο χιόνι.
Εικόνα από το Google Earth με βόρειο προσανατολισμό.
Το ρολόι έδειχνε 9:30, η θερμοκρασία ανέβαινε και πήραμε την ανηφόρα για το Σκολιό (2.912μ.). Στην αρχή η κλίση ήταν ήπια ενώ λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή το σκληρό χιόνι ήταν οριακό, ώστε να μπορέσει κάποιος να συνεχίσει με τα σκι.
Η ανηφόρα φάνταζε σαν να μην τέλειωνε ποτέ, αλλά με λίγες στάσεις για 2-3 ανάσες φτάσαμε τελικά κοντά στην κορυφή.
Από το Σκολιό διανύσαμε 900μ. περίπου μέχρι τη Σκάλα(2.882μ.). Μετά από ένα βράχινο τμήμα καταρρίχησης, ο Μιχάλης και ο Γιώργος φόρεσαν τα σκι κι εγώ τη σανίδα για να κατεβούμε λίγα μέτρα και να τσουλήσουμε τραβερσαριστά, με ανατολική κατεύθυνση προς τη βάση των λουκιών του Μύτικα και του Στεφανιού. Αυτά τα λίγα μέτρα κατάβασης στο μαλακό Απριλιάτικο χιόνι, με θέα τον Ενιπέα και τη θάλασσα, ήταν αρκετά για να μας «ξυπνήσουν» και να ανεβάσουν κι άλλο την ήδη ανεβασμένη ψυχολογία μας!
Φτάσαμε σε ένα πατάρι που μπορούσε να σταθεί ένας κάθε φορά, να φορέσει τα κραμπόν και να βάλει τα σκι στην πλάτη. Από το σημείο αυτό μέχρι τον καταφύγιο Χρήστος Κάκκαλος χρειαστήκαμε 4 ώρες για μια απόσταση 1.800 μέτρων. Καθώς ο χρόνος κυλούσε και μια ομάδα ορειβατών ανέβαινε από τον Λαιμό στο καταφύγιο, είπαμε στον Μιχάλη να συνεχίσει μόνος του για να τους υποδεχτεί, ως σωστός οικοδεσπότης του καταφυγίου. Θα ήμασταν σε επικοινωνία μαζί του μέσω του δεύτερου ασυρμάτου που είχαμε.
Σειρά στο πατάρι για να βάλει τα κραμπόν είχε ο Γιώργος. Βγάζει το σακίδιο του, και με το που κάνει να σκύψει, φεύγει μέσα από το μπουφάν του ο ασύρματος! Τον βλέπουμε να γλιστράει αργά αργά στο χιόνι! Αρχικά πιστέψαμε ότι θα φτάσει στα Πριόνια, αλλά σταμάτησε σε ένα φρύδι χιονιού (crevasse). Κοιταχτήκαμε για λίγο και αποφασίσαμε να μην προσεγγίσουμε για να τον πάρουμε. Ειδοποιήσαμε τον Mike μέσω τηλεφώνου για να μην ανησυχεί σε περίπτωση που μας καλούσε, ότι χάσαμε τον ασύρματο, ότι είμαστε καλά και συνεχίζουμε. Με τα piolet ανά χείρας, ξεκινήσαμε να τραβερσάρουμε κάτω από τον Μύτικα, προς το Οροπέδιο των Μουσών.
Ένα θέμα όμως που προέκυψε -πάντα τέτοια θέματα προκύπτουν στη στιγμή που δεν πρέπει- με τα δετά κραμπόν και τις μπότες του snowboard μας καθυστέρησε κι άλλο. Με τη διαδικασία πιολέ – κραμπόν να επαναλαμβάνεται σε κάθε βήμα η ώρα περνούσε και ο ήλιος άρχισε να πέφτει, το ίδιο και η θερμοκρασία. Ο Αλέκος Ασημακόπουλος, που είχε φτάσει στο καταφύγιο από την Κόψη Ναούμ, δεν πρόλαβε να σταθεί λεπτό, ήπιε έναν καφέ στα γρήγορα και ξεκίνησε να έρθει να μας βρει, καθώς η επικοινωνία με το τηλέφωνο είχε χαθεί και κανείς δεν γνώριζε την κατάστασή μας.
Ευτυχώς δεν πρόλαβε να διανύσει μεγάλη απόσταση. Τον αντικρίσαμε να ανηφορίζει από τη Γούρνα του Στεφανιού ζωσμένο με σχοινιά και να έρχεται προς το μέρος μας, αλλά σε σχετικά κοντινή απόσταση από το καταφύγιο του Κάκκαλου . Κάπου εκεί αυτός κοντοστάθηκε και εμείς φορέσαμε τα σκι και το snowboard για να απολαύσουμε την κατεβασιά από το κέντρο του Στεφανιού!
Η μέρα έκλεισε με χαμόγελα, τσίπουρα και τηγανιές στο μινιμαλιστικό καταφύγιο! Την επόμενη οι δυο ομάδες πήραν το πρωινό και ξεκίνησαν για τον Μύτικα. Μια ώρα αργότερα τραβήξαμε την πόρτα και φύγαμε κι εμείς για την κορυφή.
Με κατεύθυνση αντίθετη με αυτή που ήρθαμε, εκμεταλλευτήκαμε λίγα μέτρα σκι κάτω από το Στεφάνι.
Ο Mike με φόντο το Στεφάνι
Έπειτα ακολουθήσαμε τα πατήματα του Άκη Παρούση και της ομάδας του προς το λούκι του Μύτικα.
Με τη σκόνη από τις υπο – Σαχάριες περιοχές και τον ήλιο να μας χτυπάει ανελέητα είχαμε την αίσθηση ότι ανεβαίναμε σε κάποιον αμμόλοφο παρά στα 2.600μ! Τέτοιες συνθήκες στον Όλυμπο συναντάς συνήθως τον Ιούνιο και όχι τέλη Απριλίου.
Τα σκι και το splitboard πάλι στην πλάτη και σε λίγη ώρα βρισκόμασταν στο Λούκι του Μύτικα.
Αργά και σταθερά ανεβήκαμε στα 2.918μ και εκεί ανταμώσαμε πάλι με τον Αλέκο Ασημακόπουλο και τον Μαρίνο που είχαν σκαρφαλώσει το Πέρασμα του Νάτση με είσοδο από το δυτικό couloir της Στριβάδας.
Χρειαστήκαμε περίπου 2,5 ώρες για να τραβερσάρουμε την Κακόσκαλα, να περάσουμε τη Σκάλα και να φτάσουμε επιτέλους στο Σκολιό, μόλις 24 ώρες μετά την ανάβαση μας το πρωί του Σαββάτου.
Με σκι «Olympus» στον Όλυμπο!
Κάπου εδώ, στην κορυφή του Σκολιού, θα ήταν η τελευταία φορά που θα φορούσαμε τα πέδιλα μέχρι να φτάσουμε στο Ξερολάκκι απ’ όπου και ξεκινήσαμε. Με φόντο την κορυφή Χότζα και τη Μεγάλη Γούρνα πήραμε τις πρώτες στροφές για το καταφύγιο Χρηστάκη και μια κατάβαση που θα μας πήγαινε από τα 2912μ στα 1.700μ., μια υψομετρική διαφορά 1200μ περίπου!
Μόλις τέλειωσε μια ατελείωτη κατεβασιά!
«Ποιο Colorado?!»
Το «Tour de l’Olympe» έκλεισε με πολλές μπύρες, λόγω αφυδάτωσης (!), στην ταβέρνα του Λευτέρη, στην Πέτρα με παρόντες όλο το team του Κάκκαλου να παίρνει τη σκυτάλη για την καλοκαιρινή σεζόν!
Με την τελευταία μας κατεβασιά στο Ξερολάκκι και το πρώτο μας μπάνιο για φέτος στην παραλία Λιτοχώρου κρεμάσαμε τα σκι /snowboard και επισφραγίσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη χρονιά!
Μπορεί για τον Mike να ήταν άλλη μία χειμερινή εξόρμηση, αλλά για εμένα και τον Γιώργο ήταν μία μοναδική εμπειρία, καθώς δεν είχαμε βρεθεί ξανά στον Όλυμπο με τέτοιες συνθήκες!
Καλό καλοκαίρι σε όλους και πάντα με ασφάλεια!
Ηλίας Γερμαντζίδης